Το πολυβόλο με τις 12 κάννες ήταν ένα όπλο εκπληκτικής δύναμης κρούσεως. Ο Da Vinci σχεδίασε αυτήν την κινούμενη μονάδα πυροβολικού γύρω στα 1480 ενώ ήταν στην Φλωρεντία, πιθανώς για να τραβήξει την προσοχή ενός πρίγκιπα της εποχής που αναζητούσε εφευρέτη πολεμικών μηχανών. Μια χειροκίνητη μανιβέλα ρυθμίζει την κατακόρυφη γωνία βολής αλλά η αυτοτροφοδότηση ήταν μια μεγάλη πρόκληση, ιδιαίτερα όταν ήταν σε βάση βολής.
Μολονότι η ταχυβολία ήταν το χαρακτηριστικό των πυροβόλων που αναπτύχθηκαν αρκετά αργότερα, αυτό το όπλο ενσωμάτωνε έναν μεγαλοφυή μηχανισμό στόχευσης και επανατροφοδότησης. Διευρύνοντας το πεδίο βολής, το σε σχήμα βεντάλιας πρωτότυπο του Da Vinci το έκαμνε ένα αποτελεσματικό αμυντικό όπλο ενάντια σε μια γραμμή στρατευμάτων που προελαύνουν. Επιπλέον, το σχέδιο του Da Vinci ήταν εύκολο να μετακινηθεί στο πεδίο της μάχης λόγω του μικρού του βάρους και των ενσωματωμένων τροχών.
Smillers.
Η Ιταλία του 15ου αιώνα ήταν ένα ταραχώδες μέρος, ένα μωσαϊκό πυκνοκατοικημένων πριγκιπάτων, βασιλείων και πόλεων-κρατών σε αέναη σύγκρουση μεταξύ τους. Οι ισχυρές οικογένειες που κινούσαν τα νήματα προσλάμβαναν ένα πυρήνα εκπαιδευμένων και δημιουργικών μυαλών για να ενισχύσουν τα κάστρα τους και να αναπτύξουν όπλα με τα οποία θα εφοδίαζαν τους μισθοφορικούς τους στρατούς. Ως κορυφαίος διανοητής της αναγέννησης, ο Leonardo Da Vinci (1452-1519) μπήκε γρήγορα στους κόλπους αυτής της ελίτ, που κατέκτησε τους Φλωρεντίνους τόσο για την επιδεξιότητα του στην στρατιωτική μηχανική όσο και για την καλλιτεχνική του επιτηδειότητα. O Da Vinci πέρασε τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες αλλάζοντας προστάτες ανάμεσα στο Μιλάνο, την Βενετία, την Φλωρεντία, τη Ρώμη και τελικά την Γαλλία, ζωγραφίζοντας, κάνοντας γλυπτά και σχεδιάζοντας τις πολεμικές του μηχανές. Ο Λεονάρντο φαντάστηκε και ζωγράφισε το 1ο αλεξίπτωτο κατά τον 15ο αιώνα. Το σχεδίασε 1η φορά το 1483 σε ένα σημειωματάριο του. Γοητευμένος από τα πουλιά (τους κυρίαρχους του ανέμου) που στα μάτια του πρόβαλαν όντα υπερφυσικά, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωή του στο θέμα των πτήσεων. Κάποτε όμως αντιλαμβάνεται ότι ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ την αποτελεσματικότητα των πουλιών. Σκέφτεται λοιπόν να μεταβάλει την μυϊκή πτήση σε μηχανική. Μάλιστα στα σημειωματάρια του γράφει για το Αλεξίπτωτο: «Αν ο άνθρωπος έχει ένα αντίσκηνο από ύφασμα, με διαστάσεις 12 πήχες μήκος και δώδεκα ύψος , θα μπορεί να πέσει από οποιοδήποτε ύψος χωρίς να πάθει τίποτε». Αυτό φανερώνει πόσο σοβαρά σκεφτόταν την πιθανότητα της επανδρωμένης πτήσης. Αρχικά κατασκευάστηκε για να βοηθάει τους ανθρώπους να δραπετεύουν από φλεγόμενα κτήρια. Άνηκε δηλαδή στα μέσα διαφυγής του Λεονάρντο.
Το αλεξίπτωτο του Λεονάρντο είχε σχήμα πυραμίδας. Μέχρι τις 26 Ιουνίου του 2000(!) υπήρχε μόνο στα σχέδια. Τότε, ένας Άγγλος που έκανε ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, ο Έιντριαν Νίκολας (Adrian Nicholas), πραγματοποίησε μια δοκιμαστική πτώση από τα 3.000 μέτρα στο Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ, στη νότια Αφρική. Το αλεξίπτωτό του είχε κατασκευαστεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Λεονάρντο, αλλά το πανί ήταν βαμβακερό αντί για λινό.
Το ύφασμα ήταν δεμένο σε πασσάλους από ξύλο πεύκου και ζύγιζε σχεδόν 90 κιλά- περίπου 40 φορές δηλαδή, περισσότερο από τα συνηθισμένα σύγχρονα αλεξίπτωτα. Παρά το βάρος του όμως, η πτώση ήταν επιτυχημένη. Ο Νίκολας κατέβηκε 2.300 μέτρα σε πέντε λεπτά: μια αργή κάθοδος. Λίγο πριν φτάσει στο έδαφος έκοψε τα σχοινιά και άνοιξε ένα συμβατικό αλεξίπτωτο που φορούσε. Το ελάττωμα του μοντέλου του Λεονάρντο ήταν ότι δεν ήταν πτυσσόμενο. Υπήρχε λοιπόν κίνδυνος να καταπλακώσει τον Νίκολας. Όμως πιστεύεται πως είχε καλύτερη κάθοδο από ένα σύγχρονο αλεξίπτωτο.
Ο Σεμπαστιάν Λέοναρντ το 1783 κατασκεύασε το αλεξίπτωτο για πρώτη φορά στην γνωστή μας σημερινή μορφή και άρα η εφεύρεση του αλεξιπτώτου αποδίδεται σε αυτόν και όχι στο ντα Βίντσι.
Περίεργο φαίνεται να είναι σε πολλούς ερευνητές ότι το αλεξίπτωτο ήταν τριγωνικό και όχι κυκλικό όπως τα σημερινά αλεξίπτωτα. Αυτό όμως σήμαινε αυτόματα ότι δεν είχε αρκετή αντίσταση αέρα. Επιπλέον η όλη κατασκευή ήταν κατασκευασμένη από χοντρό ξύλο και αυτό της προσέδιδε πολύ βάρος .Ίσως λοιπόν ο Λεονάρντο να είχε αμφιβολίες και για αυτό το αλεξίπτωτο δεν κατασκευάστηκε και δεν δοκιμάστηκε ποτέ από τον ίδιο;
Πηγές:
http://www.juliantrubin.com/bigten/davinciparachute.html
http://www.da-vinci-inventions.com/parachute.aspx
http://flyingoutofthisworld.blogspot.com/2008/02/davincis-parachute.html
Βασική πηγή: (Τσαρλς Νικολ) Πτήσεις του μυαλού, Λεονάρντο ντα Βίντσι. (Δημόσια Βιβλιοθήκη Σερρών)
Ομάδα: Οι ερευνητές
Μέλη: Ασλανίδης Ζαχαρίας, Δίγκας Γιώργος, Νικολαϊδης Λευτέρης, Πεχλιβανίδης Θανάσης
Αρχηγός Ομάδας: Σιδέρης Γιώργος
Το Άρμα του Λεονάρντο ντα Βίντσι (Armoredcar)
Το Άρμα είναι ένα από τα πιο γνωστά σχέδια του Λεονάρντο. Όπως όλες του οι εφευρέσεις ήρθε στα χέρια μας από σχέδια και ζωγραφιές που έφτιαξε ο ίδιος ο Λεονάρντο. Το Άρμα του ντα Βίντσι μοιάζει στο σχήμα με το στρατιωτικό τανκ που εφευρέθηκε περίπου 400 χρόνια αργότερα.
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι σχεδίασε το σχήμα του Άρματος γύρω στα 1485, ενώ βρισκόταν δηλαδή στο Μιλάνο. Η βάση του σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να υποστηρίξει πολλά μικρά κανόνια, τα οποία είχαν δυνατότητα ρίψης 360 μοιρών.
Πάνω από την βάση βρίσκονταν ένα περίβλημα σε σχήμα κώνου, το οποίο ήταν φτιαγμένο από ξύλο και προστάτευε το πλήρωμα του Άρματος. Στο πάνω μέρος της κατασκευής βρίσκονταν ένα σημείο παρατήρησης που έδινε το πλεονέκτημα στο πλήρωμα να παρατηρεί από ψηλά όλο το πεδίο της μάχης και να αποφασίζει προς τα πού θα κινηθεί.
Για να κινηθεί αυτό το μεγάλο βάρος όμως χρειαζόταν και πολύ δύναμη. Έτσι, ο Λεονάρντο έναν μηχανισμό που μπορούσε να κινηθεί είτε από ανθρώπους είτε από άλογα που θα βρίσκονταν φυσικά μέσα στο Άρμα.
Παρά το εντυπωσιακό της κατασκευής, το Άρμα του Λεονάρντο ήταν ακατανόητο από τεχνικής άποψης, σύμφωνα με πολλούς ερευνητές, και το πιο πιθανό είναι πως ποτέ δεν φτιάχτηκε ποτέ. Ίσως το γεγονός πως η όλη κατασκευή θα ήταν πάρα πολύ βαριά για να κινηθεί σε ένα πεδίο μάχης, να έβαλε φρένο στην ιδέα του ντα Βίντσι.
Πιθανόν ο Λεονάρντο σχεδίασε αυτό το μοντέλο του πολεμικού Άρματος για μια παρουσίαση στον ¨Ludovico il Moro¨, Δούκα του Μιλάνου γύρω στα 1485.
Το Άρμα, όπως και πολλές άλλες κατασκευές του Λεονάρντο, έχει μια κλασσική καταγωγή. Όπως πολλοί άλλοι καλλιτέχνες-μηχανικοί, ο Λεονάρντο έβλεπε στον κλασικό κόσμο για έμπνευση. Κάποιες φορές μάλιστα σύνδεε τα κλασσικά μοντέλα με δικές του τροποποιημένες ιδέες και έβρισκε λύσεις σε διάφορα προβλήματα.
Το Άρμα του ντα Βίντσι περιείχε όπως είπαμε πολλά μικρά και ελαφριά κανόνια. Αυτά ήταν τοποθετημένα σε μια κυκλική πλατφόρμα, η βάση της οποίας είχε τέσσερις τροχούς και έδινε τη δυνατότητα να ρίχνει πυρά στους εχθρούς σε γωνία μέχρι και 360 μοιρών. Στο κάτω μέρος του Άρματος βρίσκονταν δύο μηχανισμοί με ρόδες σαν ερπύστριες ενός σύγχρονου τανκ που έδιναν κίνηση στο τεράστιο αυτό όχημα.
Ο πρόγονος αυτός του Da Vinci για το μοντέρνο άρμα μάχης, παρά το γεγονός ότι σίγουρα θα μπορούσε να προκαλέσει «σοκ και δέος» στο πεδίο μάχης του 15ου αιώνα, έπασχε από αρκετά προβλήματα. Ακόμη και με αρκετές τροποποιήσεις στα αρχικά σχέδια, συνέχιζε να είναι αντιμέτωπο με έναν αριθμό άλυτων προβλημάτων και τελικά το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Το σχέδιο του φαίνεται πως ήταν αδύνατο και μάλιστα η ίδιες οι ζωγραφιές του Άρματος περιέχουν ένα μηχανικό λάθος που θα απότρεπε το Άρμα από το να κινηθεί: Οι ερπύστριες θα κατέληγαν να κινούνται με αντίθετες κατευθύνσεις λόγω της φύσεως της κατασκευής. Βέβαια, το σχέδιο του ντα Βίντσι είχε σκοπό μόνο την παρουσίαση και δεν αποτελούσε φυσικά την τελική μορφή του Άρματος.
Ο σκοπός πάντως της κατασκευής του αυτής, ήταν κυρίως να εκφοβίζει και έπειτα να καταδιώκει τα αντίπαλα στρατεύματα.
Η ιδέα του να σκορπίζει κανείς πανικό και καταστροφή στα εχθρικά στρατεύματα αποτυπώνεται σε αυτό το χελωνοειδές όχημα, ενισχυμένο με μεταλλικές πλάκες και κυκλωμένο από κανόνια. Σε μια αίτηση για εργασία που προοριζόταν για τον δούκα του Μιλάνου, ο Da Vinci καυχιόνταν ότι «μπορώ να κατασκευάσω οπλισμένα οχήματα, ασφαλή και απρόσβλητα, τα οποία θα μπορούν να εισέρχονται στους πυκνούς εχθρικούς σχηματισμούς μόνο με την δύναμη των πυροβόλων τους και καμία ομάδα στρατιωτών δεν θα είναι τόσο ικανή που να μην μπορούν να την διασπάσουν. Και εκτός από αυτό, το πεζικό θα μπορεί να το ακολουθεί αρκετά αλώβητο και χωρίς να συναντά καμία αντίσταση».
Πηγές:
http://www.da-vinci-inventions.com/armoured-car.aspx
Καθώς και πληροφορίες από το βιβλίο (Τσαρλς Νικολ) Πτήσεις του μυαλού, Λεονάρντο ντα Βίντσι, από την Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών.
Ομάδα: Οι ερευνητές
Μέλη: Ασλανίδης Ζαχαρίας, Δίγκας Γιώργος, Νικολαϊδης Λευτέρης, Πεχλιβανίδης Θανάσης
Αρχηγός Ομάδας: Σιδέρης Γιώργος
Ο Λεονάρντο γεννήθηκε στην πόλη Αντσιάνο, κοντά στο Βίντσι της Ιταλίας στις 15 Απριλίου του έτους 1452 μ.Χ. Το πλήρες όνομα του ήταν » Leonardo di ser Piero da Vinci «, αν και υπέγραφε τα έργα του ως «Leonardo» ή «Io, Leonardo» (= «Εγώ, ο Λεονάρντο»). Πατέρας του ήταν o Πιέρο ντα Βίντσι και μητέρα του η Κατερίνα, της οποίας δεν γνωρίζουμε την πλήρη ταυτότητα. Ο Πιέρο ήταν συμβολαιογράφος στην περιοχή, όπως και ο πατέρας του, παππούς του Λεονάρντο. Η μητέρα του, Κατερίνα, πιθανόν ήταν ταπεινότερης καταγωγής. Ένα χρόνο περίπου μετά τη γέννηση του Λεονάρντο οι γονείς του παντρεύτηκαν: ο Πιέρο την κόρη ενός πλούσιου συμβολαιογράφου και η Κατερίνα έναν εργάτη υψικαμίνου.
Ο Leonardo μεγάλωσε με τον πατέρα του στην πόλη της Φλωρεντίας, όπου από πολύ μικρή ηλικία έδειξε δείγματα της ευφυΐας και του καλλιτεχνικού του ταλέντου. Στα δεκατέσσερα του στάλθηκε στην Φλωρεντία ως μαθητής του ζωγράφου και αρχιτέκτονα Αντρέα ντελ Βερόκιο. Το 1472 γίνεται μέλος της συντεχνίας των ζωγράφων τις Φλωρεντίας , καθώς αποτελούσε πλέον ανεξάρτητο ζωγράφο. Το πιο πρώιμο γνωστό έργο του ονομάζεται «Σχέδιο τοπίου στην κοιλάδα του Άρνου», το οποίο βρίσκεται σήμερα στην Πινακοθήκη Ουφίτσι της Φλωρεντίας.
Μιλάνο, δεκαετία 1480
Πορτραίτο της Cecilia Galerani (Η κυρία με την ερμίνα, 1490)
To 1488 o Ντα Βίντσι βρίσκεται ήδη στο Μιλάνο όπου έχει εγκατασταθεί από το 1482.
Στο Μιλάνο, ο Λεονάρντο επιχειρεί ένα νέο ξεκίνημα ως καλλιτέχνης. Οι λόγοι της μετακόμισης του εκεί είναι άγνωστοι, όμως πιθανόν να έπαιξε ρόλο το γεγονός πως το Μιλάνο ήταν την εποχή εκείνη μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Ευρώπης και ίσως να ήλπιζε πως θα εξασφάλιζε μεγαλύτερες παραγγελίες. Επιπλέον πιστεύεται πως την εποχή εκείνη η Φλωρεντία φημίζονταν για τους ομοφυλόφιλους που κατοικούσαν εκεί, και μάλιστα ο ίδιος ο Λεονάρντο κατηγορήθηκε πως ήταν ομοφυλόφιλος. Η εγκατάλειψη λοιπόν της Φλωρεντίας πιθανόν να οφείλεται σε αυτό το γεγονός.
Η πρώτη παραγγελία για τον ντα Βίντσι ήρθε τελικά από την αδελφότητα των φραγκισκανών μοναχών. Του ανατέθηκε το έργο: η Παναγία των Βράχων που ολοκληρώθηκε σε δύο εκδοχές. Φαίνεται πως με την Παναγία των Βράχων ο Λεονάρντο καθιερώθηκε ως ζωγράφος στο Μιλάνο. Γνωρίζουμε ακόμη πως τη δεκαετία του 1480 σχεδίαζε συσκευές και μηχανές για τον στρατό, όπλα και βαριά οχήματα. Παράλληλα έκανε αρχιτεκτονικά σχέδια για διάφορες εκκλησίες.
Συγκεκριμένα από τα μέσα της δεκαετίας του 1480, ο ντα Βίντσι καταπιανόταν με όλα σχεδόν τα επιστημονικά πεδία. Σώζονται ως σήμερα σπουδές του και σχέδια, όχι μόνο για στρατιωτικό εξοπλισμό αλλά και για ευφάνταστες ιπτάμενες μηχανές, μελετώντας σχολαστικά την αεροδυναμική και παρατηρώντας το πέταγμα των πουλιών. Τα σχέδια του και οι εφευρέσεις του ξεπερνούσαν συχνά κατά πολύ τις τεχνικές δυνατότητες της εποχής.
Την περίοδο 1487 – 1490 έγινε μέλος της αυλής του ηγεμόνα του Μιλάνου. Εκεί καθιερώθηκε ως προσωπογράφος — χαρακτηριστικό δείγμα το πορτρέτο της Cecilia Gallerani, γνωστό και ως Η κυρία με την ερμίνα — ενώ ανέλαβε και το περίφημο έργο του Μυστικού Δείπνου το οποίο σε συνδυασμό με την κορυφαία του δημιουργία, η οποία αξιολογείται ως ένας από τους μεγαλύτερους πίνακες όλου του κόσμου, Τζοκόντα κυριολεκτικά απογείωσαν την φήμη του Λεονάρντο.
Φλωρεντία 1500-1507
Μόνα Λίζα (1503-1506)
Σε αυτή την ιδιαίτερη παραγωγική περίοδο ο Λεονάρντο ζωγραφίζει το πορτρέτο της περίφημης Τζοκόντα συζύγου του Φραντσέσκο ντελ Τζοκόντο. Ο πίνακας αυτός θεωρείται το γνωστότερο έργο του Λεονάρντο και ένας από τους διασημότερους πίνακες του κόσμου, ιδιαίτερα μετά από την κλοπή του από το Λούβρο το 1911 και την μυστηριώδη εύρεσή του στη Φλωρεντία το 1913. Πριν ακόμα ολοκληρωθεί, η Μόνα Λίζα (Τζοκόντα) κατάφερε να επηρεάσει σημαντικά τη ζωγραφική στους κύκλους της Φλωρεντίας, καθιερώνοντας ένα είδος προσωπογραφίας για αρκετά χρόνια. Ο ντα Βίντσι δεν παρέδωσε ποτέ το έργο στον παραγγελιοδότη του, πιθανόν λόγω ενός άλλου έργου που του ανατέθηκε, της τοιχογραφίας της Μάχης του Ανγκιάρι (1440), έργο που επίσης όμως αφέθηκε ημιτελές.
Τελευταία χρόνια 1507-1519
Τον Αύγουστο του 1508 ο Λεονάρντο ολοκλήρωσε την δεύτερη εκδοχή της Παναγίας των Βράχων ενώ παράλληλα αναλάμβανε διακοσμήσεις για εορταστικές τελετές της γαλλικής αυλής στο Μιλάνο. Επίσης εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και συνέβαλε στην επέκταση του αρδευτικού συστήματος. Στο Μιλάνο, με την ιδιότητα του ζωγράφου και μηχανικού, ανέλαβε την δημιουργία ενός αγάλματος για τον στρατηγό Τζαντζάκομο Τριβούλτσιο (Giangiacomo Trivulzio), διοικητή των γαλλικών στρατευμάτων που κατέλαβαν το Μιλάνο. Υπάρχουν αρκετά σχέδια του Λεονάρντο σχετικά με το έργο αυτό που απεικονίζουν μια έφιππη μορφή, ωστόσο οι περιστάσεις δεν επέτρεψαν τελικά να ολοκληρωθεί.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης παραμονής του στο Μιλάνο, ο ντα Βίντσι δεν ζωγράφισε αρκετούς πίνακες αλλά εργάστηκε κυρίως πάνω στις ανατομικές μελέτες του. Ο Λεονάρντο έκανε διάφορες μελέτες πάνω στην ανθρώπινη ανατομία, συγκρίνοντας τις «θεωρίες» του με τη μοναδική σωζόμενη σχετική θεωρία που υπήρχε την εποχή εκείνη, τον Άνθρωπο του Βιτρούβιου.
Ο Βιτρούβιος είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως το ανθρώπινο σώμα, με τα χέρια σε έκταση, μπορούσε να χωρέσει στα δύο τέλεια γεωμετρικά σχήματα, τον κύκλο και το τετράγωνο και πως το κέντρο του σώματος ήταν ο αφαλός. Ο Λεονάρντο, με τις δικές του μελέτες, διόρθωσε κάποιες ανακολουθίες του Βιτρούβιου.
Είναι γνωστό από αρκετά σχέδια του, πως μελετούσε τις διαστάσεις του ανθρώπινου κρανίου και τις «κοιλότητες» του εγκεφάλου. Σε ένα από τα σχέδια του, αποτυπώνει την αντίληψη που κυριαρχούσε κατά τον Μεσαίωνα σύμφωνα με την οποία ο εγκέφαλος αποτελείται από τρία τμήματα, το ένα πίσω από το άλλο, με το πρώτο να προσλαμβάνει τα ερεθίσματα, το δεύτερο να τα επεξεργάζεται και το τρίτο να τα αποθηκεύει.
Πίστευε χαρακτηριστικά πως τα δάκρυα προέρχονταν από την καρδιά, το κέντρο όλων των συναισθημάτων. Από ότι φαίνεται στην εποχή του Λεονάρντο οι ερμηνείες για τα ανθρώπινα συναισθήματα συνδέονταν με συγκεκριμένα όργανα του σώματος.
Το Σεπτέμβριο του 1513 ταξίδεψε στην παπική αυλή της Ρώμης Παράλληλα επιδιδόταν σε πειράματα με τις μπογιές και τα βερνίκια της εποχής. Στο πλαίσιο αυτών των μελετών, επινόησε τη μέθοδο του σφουμάτο (sfumato), απλώνοντας διαδοχικές στρώσεις από ημιδιαφανές βερνίκι και δημιουργώντας έτσι ένα ευρύ φάσμα από σκιάσεις. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της τεχνικής αποτελεί ο πίνακας του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή.
Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής (1513-1516).Η χρονολόγηση του πίνακα αμφισβητείται.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Λεονάρντο αντιμετώπισε προβλήματα υγείας που περιόρισαν την καλλιτεχνική του παραγωγή. Δεν είναι γνωστό ποιο ήταν το τελευταίο έργο που του είχε ανατεθεί. Εικάζεται πως πιθανόν να ήταν ο σχεδιασμός των αυλικών εορτών, η εκπόνηση ενός αρδευτικού έργου ή τα αρχιτεκτονικά σχέδια για ένα ανάκτορο.
Κατάλογος έργων
Το βάπτισμα Χριστού (1472-1475) – Uffizi, Φλωρεντία, Ιταλία
Annunciation (1475-1480) – Uffizi, Φλωρεντία, Ιταλία
Ginevra de «Benci (1475) – Εθνική στοά της τέχνης, Ουάσιγκτον, Δ.Γ., Ηνωμένες Πολιτείες
Το Benois Madonna (1478-1480) – Μουσείο ερημητηρίων, Αγιος Πετρούπολη, Ρωσία
Η Virgin με τα λουλούδια (1478-1481) – Alte Pinakothek, Μόναχο, Γερμανία
Λατρεία του Magi (1481) – Uffizi, Φλωρεντία, Ιταλία
Το Madonna των βράχων (1483-86) Παρίσι, Γαλλία
Κυρία με ένα Ermine (1488-90) – Μουσείο Czartoryski, Κρακοβία, Πολωνία
Πορτρέτο ενός μουσικού (1490) – Pinacoteca Ambrosiana, Μιλάνο, Ιταλία
Madonna Litta (1490-91) – μουσείο ερημητηρίων, Αγιος Πετρούπολη, Ρωσία
La belle Ferronithre (1495-1498) – Παρίσι, Γαλλία
Τελευταίο βραδινό (1498) – Μονή sta. Μαρία delle Grazie, Μιλάνο, Ιταλία
Madonna του Yarnwinder 1501
Μονα Lisa ή La Gioconda (1503-1505/1507) – Παρίσι, Γαλλία
Το Madonna των βράχων ή Η Virgin των βράχων (1508) – Εθνική στοά, Λονδίνο, UK
Η Λεδα και ο κύκνος (1508) – (μόνο τα αντίγραφα επιζούν – πιο γνωστό παράδειγμα μέσα στην Galleria Borghese, Ρώμη, Italy)
Bacchus (1515) – Παρίσι, Γαλλία
Πηγές
www.metmuseum.org/toah/hd/leon/hd_leov.htm
www.sansimera.gr/biographies/153
http://www.stratos-theodosiou.gr/index.php?id=43
http://www.e-telescope.gr/arts-and-culture/216-da-vinci?lang=el
http://leuxeimwn.blogspot.com/2009/05/mauricio-seracini-leonardo-da-vinci.html
Βασική Πηγή: www.wikipedia.org
Ομάδα: Οι ερευνητές
Μέλη:
Ασλανίδης Ζαχαρίας,
Δίγκας Γιώργος,
Νικολαϊδης Λευτέρης,
Πεχλιβανίδης Θανάσης
Αρχηγός Ομάδας:
Σιδέρης Γιώργος
Welcome to WordPress.com. After you read this, you should delete and write your own post, with a new title above. Or hit Add New on the left (of the admin dashboard) to start a fresh post.
Here are some suggestions for your first post.
- You can find new ideas for what to blog about by reading the Daily Post.
- Add PressThis to your browser. It creates a new blog post for you about any interesting page you read on the web.
- Make some changes to this page, and then hit preview on the right. You can always preview any post or edit it before you share it to the world.
Leonardo da Vinci 